“It’s amazing what you can hide, just by putting on a smile”. Dé quote die prachtig beschrijft hoe ik me een tijd voorgedaan heb.
In de begin-fase van mijn burn-out kwam ik nog regelmatig op school. Ik draaide halve dagen en zag op deze manier nog leeftijdgenoten. Maar simpele dingen als uit school even de stad in, uitgaan of afspreken was er al niet meer bij. Zolang dit niet te lang duurt is er niks aan de hand. Mensen tonen hun begrip en medeleven. Totdat het te lang duurt …. Je voelt je al snel eenzaam. Een vreemde eend in de bijt.
Grotere afstand
Naarmate ik langer uitgeschakeld was, merkte ik dat de afstand tussen de mensen om me heen en mezelf steeds groter werd. Ik kon niet meer meepraten over alledaagse dingen en werd minder bij 
dingen betrokken. Langzaam merkte ik hoe het ‘begrip’ van mensen omsloeg in totale onbegrip. Opmerkingen als: “Maar je ziet er helemaal niet ziek uit?” of “Jij hoeft toch niks te doen?” kwamen keihard binnen. Ze zorgden dat ik me af begon te keren en tegelijkertijd mijn laatste beetje vertrouwen verloor.
Ik voelde me best wel eenzaam en onbegrepen en het liefst vermeed ik situaties in groepen waarin ik “moest doen alsof ik me goed voelde”. Ik had er de energie gewoon niet meer voor. Dat terwijl ik vroeger een ster was in het verbergen van mijn gevoelens. Nu moest ik mijn best doen om niet midden in de klas in tranen uit te barsten. Ik vocht constant tegen de brok in mijn keel.
Bitch fight
Niet alleen mijn eigen gevoel maar ook het onderlinge gedrag tussen mensen kon ik niet meer hebben. Het feit hoe mensen (vooral meiden) elkaar niks gunnen, de onderlinge bitch fight en hatelijke opmerkingen raakten mij, terwijl ze niet eens op mij gericht waren. Deze manier van omgang met anderen – die voor iedereen heel normaal leek – heb ik nooit begrepen. Tijdens mijn burn-out werd dat gevoel alleen maar uitvergroot. Voor mij betekent vriendschap toch echt iets anders dan elkaar alleen maar uitlachen en neerhalen. Echter, leek ik de enige te zijn die er zo over dacht. Voor mijn gevoel was ik dagelijks getuige van de strijd “‘om de grootste mond”.
De paar maanden dat ik school nog volhield hebben er dan ook voor gezorgd dat ik elke dag met buikpijn naar school ging. Vaak kreeg ik paniekaanvallen voor ik van huis wegging en op school was ik constant tegen mijn tranen aan het vechten. Ik kon het groter wordende contrast tussen mij en de mensen om me heen gewoon niet meer aan.
Dit en het feit dat ik gewoon zo opgebrand was dat ik school niet meer bij kon benen (2 uurtjes school kostte me zoveel energie dat ik daarna alleen nog maar kon liggen), hebben ervoor gezorgd dat ik school uiteindelijk heb laten gaan. Voor mijn herstel absoluut het beste wat ik kon doen.
Eenzaam
Echter, raakte ik alleen maar meer geïsoleerd toen ik niet meer op school kwam. Ergens was ik ontzettend blij dat ik niet meer “hoefde te doen alsof”, maar het feit dat er zich nooit eens iemand afvroeg hoe het met me ging, deed me wel pijn. Ja, een aantal mensen hebben me door dik en dun gesteund. Maar ondanks dat, voelde ik me best wel eenzaam. Voor mijn gevoel was ik de enige die op haar achttiende thuis zat met een burn-out.
“Ik had gefaald en voelde me anders…”
Ondertussen ging het leven voor iedereen gewoon door. Super logisch natuurlijk, maar het maakte me boos. Waarom zij wel en ik niet? En was ik dan helemaal niet belangrijk? Ik kreeg zoiets van: ”Oké prima, laat maar dan …”. Hier hielp ik mezelf – op zijn zachts gezegd – nou niet echt mee. Sterker nog: het hielp me alleen maar verder de put in.
Ook social media versterkte dit. Door hier naar te kijken voelde ik me nog eenzamer. Uiteindelijk heb ik dan ook de stap gezet om er afstand van te nemen. (Benieuwd hoe? lees dan: Social media junkies).
Een nieuwe blik
Toch heeft deze periode me wel veel gebracht. Naarmate het burn-out proces vorderde begon ik in te zien dat alles in het leven “komt en gaat”. Soms moet je een dal voelen om dingen later echt te kunnen waarderen. Dat de meeste vriendschappen beperkt zijn is gewoon zo en als je dat weet is daar niks mis mee.
“Een paar echte vriendschappen hebben,
dat is al iets heel kostbaars.”
Mijn burn-out heeft er namelijk wel voor gezorgd dat ik er achter ben gekomen wie mijn echte vrienden zijn. En die vriendschappen ben ik alleen maar meer gaan waarderen. De kring met mensen om me heen mag dan flink kleiner zijn geworden, maar ik heb wel een paar geweldige mensen om mij heen!
Bovendien, is het zo dat ik anders ben dan de meeste mensen. Alleen het echte probleem is vooral, dat ik niet anders wilde zijn. Ik wilde kosten wat het kost 
gewoon “normaal” zijn, zonder me te realiseren dat er niet eens een normaal is. Voor mijn gevoel was ik de enige die problemen had, terwijl bijna iedereen zijn eigen verhaal heeft. Is het geen burn-out, dan wel iets anders. Zo zal ook iedereen zich wel eens eenzaam voelen op zijn eigen manier.
Mijn punt is: probeer niet anders te zijn dan je bent. Iedereen is anders en dat is juist mooi! Je hebt het recht om trots op jezelf te zijn met al je mindere kanten. Natuurlijk is een burn-out verschrikkelijk vervelend, maar dat maakt je nog niet minder dan een ander. Jouw tijd komt echt nog wel! Grijp de kans aan om aan jezelf te werken. Pas als je leert blij met jezelf te zijn zoals je bent, zul je anderen niet meer nodig hebben om dat bevestigd te krijgen. Oh, en dat is zeker niet altijd even makkelijk maar een mooi streven toch?
Lees ook:
Als klasgenoot dacht ik juist altijd: “Ze is tenminste op school, hoeft ze niet haar energie te verspillen door aan mij het verhaal vertellen dat ze waarschijnlijk al tientallen keren heeft verteld; Kan ze beter even een leuke tijd hebben met haar beste vrienden.”
sorry daarvoor, en ga vooral zo door. Dit kan mensen in jouw situatie volgens mij echt helpen 🙂
Bedankt voor je reactie. Dat doet me erg goed!
Voel je absoluut nergens schuldig over hoor! Het was een moeilijke situatie en voor andere mensen ook moeilijk in te schatten wat ze het beste konden doen. Dat neem ik niemand kwalijk.