Daar zat ik dan, in de bus op weg naar school. Ik was al half met school gestopt maar te koppig om te erkennen dat dat nog te veel was, dus ik pakte stug door en ging richting school om een toets te maken. Ik voelde me totaal niet goed en kon niet meer uit mijn ogen kijken van vermoeidheid. Elke kleine prikkel kwam binnen als een bom en de wereld draaide om me heen, maar who cares: ik wil die school halen!
“Het zweet liep van mijn rug, ik trilde als een rietje, er ontstond een onbeschrijflijke waas in mijn hoofd en ik was bang, zo bang.”
Toen ging het mis… Eenmaal in de bus sprak ik mezelf streng toe. Als ik maar even doorging kon ik zo weer naar huis en dan mocht ik instorten, maar van binnen werd de spanning in mijn lichaam groter en groter. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb om weer thuis te komen, weet ik niet. Maar nog voor ik bij de plaats van bestemming aangekomen was, barstte de bom. Help een paniekaanval.. !!!
Het zweet liep van mijn rug, ik trilde als een rietje, er ontstond een onbeschrijflijke waas in mijn hoofd en ik was bang, zo bang. Compleet in paniek en er waarschijnlijk uitziend als een verdwaasde junkie kwam ik uiteindelijk thuis.
Dit soort incidenten hebben zich daarna nog veel vaker voorgedaan. Drukke plekken en veel mensen vermeed ik liever want die jaagde me de angst op het lijf. Maar ook om even boodschappen te doen of met iemand af te spreken, moest ik mezelf vaak flink aansporen. De kans dat ik in huilen uitbarstte of in paniek raakte was namelijk zeer groot. Daarbij kwamen alle indrukken, stemmen, bewegende beelden en geluiden zó hard binnen. Hoe kon ik opeens zo zijn geworden, terwijl dit absoluut niks voor mij is?
Met mijn coach heb ik hier meerdere keren over gesproken en wat zij tegen me zei was het volgende:
“De wereld om je heen is puur wat je er zélf van maakt”.
Wat ze daar mee bedoelde is dat ik vaak al vóórdat ik van huis ging, hartkloppingen kon krijgen. Dit kwam puur omdat ik mezelf gek maakte en bang was. En dat terwijl ik vroeger datzelfde deed zònder bang te zijn. Aan wie ligt het dan, aan mij of aan de buitenwereld? Juist, aan mij!
Makkelijk gezegd natuurlijk, maar ik merkte wel dat ik me er op zijn minst bewust van werd dat alles zich in mijn hoofd afspeelde en het eigenlijk best wel meeviel. Op het moment dat je in zo’n paniekaanval zit, ervaar je dat natuurlijk niet zo, maar dan is het eigenlijk al te laat. Jezelf (indien mogelijk) even terugtrekken en je op je ademhaling proberen te richten is dan het enige wat je nog kunt doen. Ook vond ik het fijn om met mensen “op pad” te gaan die van mijn situatie af wisten. Dit gaf me een veiliger gevoel.
“Met tijd, acceptatie, wat hulp van anderen en een andere mindset is het uiteindelijk helemaal goed gekomen”
Maar om van mijn angst af te komen was het juist van belang er mee bezig te zijn op het moment dat ik de aanval nog niet had. Zo kon ik “observeren” wat er met mezelf gebeurde als ik het wel kreeg, om het vervolgens te kunnen relativeren.
Ook hoorde hier een stukje acceptatie bij. Achteraf kon ik namelijk boos op mezelf worden: Waarom deed ik zo stom? Wat bezielde me? Waarom kreeg ik een paniekaanval? Maar wat ik daar feitelijk tegen mezelf mee zei is: Je MAG dit niet hebben en dat zorgde er natuurlijk voor dat ik het wel vaker kreeg. Terwijl, als ik het accepteer en tegen mezelf zeg dat het oké is als het wel misgaat (niemand is per slot van rekening perfect), ik er al heel anders naar kijk. Onbewust heb ik het daarmee al een stukje meer losgelaten.
Natuurlijk is het niet van de een op de andere dag over gegaan. En zelfs als ik dacht dat het over was, kwam het soms out-of-nowhere weer opzetten. Maar met tijd, acceptatie, wat hulp van anderen en een andere mindset is het uiteindelijk helemaal goed gekomen. Ik sta weer zonder problemen in de mensen massa!
Lees ook:
0 Comments