Van het ene op het andere moment was het gedaan. Van energiek, levendig persoon naar omaatje die moeite heeft om een trap op te komen. Dit overkwam me toen ik 17 was, een burn-out was een feit.

“17 en een burn-out, dat kan toch helemaal niet?”
Ja dat dacht ik ook, tot het toch echt werkelijkheid werd…

Dat de middelbare school niks voor mij was en ik totaal niet op mijn plek zat was me al wel duidelijk, maar dat dat zulke grote gevolgen kon hebben, daar was ik me niet bewust van. Ik was altijd al over-gemotiveerd, streefde naar het best mogelijke maar draafde daarin compleet door. Nergens nam ik genoegen mee en ik was ook nog eens zeer ontevreden met mezelf. Daarnaast heb ik een gebeurtenis uit het verleden weggestopt en zo langzaam maar zeker mezelf compleet uitgeput. Hoewel dit zich vanaf de eerste klas van de middelbare school (VWO) afspeelt, begon zich dit in de 4^e klas pas lichamelijk te uitten.

Het begin

Toen ik op een gegeven moment eigenlijk niks meer kon van vermoeidheid en constant flauwviel, hebben de doktoren hier een lichamelijke oorzaak achter gezocht. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit zonder resultaat. Er werd gedacht aan Pfeiffer of zelfs een hartaandoening, maar de onderzoeken kwamen op niks uit. Op een gegeven moment hoopte ik gewoon dat ze iets vonden zodat ik er iets aan kon doen.
Ondertussen zat ik namelijk thuis en gingen alle (leuke) dingen aan me voorbij. Was er een keer een feest: nee ik kon niet komen. Een avondje met vriendinnen: “sorry maar een uur is echt de max” of dan mijn eigen verjaardagen waarop ik moest zeggen: “Ja sorry jongens, maar een feest kan ik echt niet aan”.

Langzaam maar zeker werden alle dingen aan me onttrokken en werd het normaal dat ik er niet was. Naast het feit dat dit voor mezelf ontzettend moeilijk was, begrepen de mensen om me heen er ook niks van. Maar ja, hoe leg je aan mensen uit wat er met je aan de hand is als je zelf geen idee hebt..

Dit is zo een paar jaar doorgegaan. Ik denk dat ik zo’n beetje elke afdeling van het ziekenhuis gezien heb. Niet alleen ik, maar ook mijn familie heeft hier ontzettend onder geleden. Mijn moeder had wel “Verzorgingstehuis Sharon” op kunnen richten. Ik vond het verschrikkelijk om te zien hoeveel energie het mijn ouders kostte en hoeveel ik van ze vroeg, maar had geen idee hoe ik hier uit kon komen.

Streng

Dat ik in de 4e en 5e klas overgegaan ben is dan ook een wonder, na maanden aan les gemist te hebben. Aan wilskracht om dat te halen ontbrak het niet. Op dat moment was ik me er echter nog niet bewust van dat dat een groot onderdeel van het probleem was. Ik was zo ontzettend streng voor mezelf.. Zelfs als ik naar huis fietste met een vriendin had ik zoiets van “fiets eens door, ik moet huiswerk maken”. Leven deed ik gewoon niet, alleen mezelf kwellen op elke mogelijke manier die er was. Dit geldt ook voor extreem sporten, heel streng zijn wat betreft voeding en mezelf constant vergelijken met anderen. Uiteraard trapte ik mezelf daarbij compleet de grond in. Mijn zelfvertrouwen bereikte op een gegeven moment dan ook de -10. Ik haatte mezelf.

Zo heb ik een paar jaar doorgebracht, verspilt kan ik eigenlijk wel zeggen. Waar mijn vrienden lekker feestten en genoten van het jong zijn, was ik bezig mezelf af te breken. “Hoe heb ik mezelf dit aan kunnen doen?”, is wat ik nu denk..

Prestatiedruk

Maar goed, ik pakte de draad gewoon elke keer weer op en ging door zoals ik dat daarvoor ook deed, met alle gevolgen van dien. De prestatiedruk en het lopen op mijn tenen brak me op, maar dan nu definitief..
Aan het eind van de 5^e klas kreeg ik dankzij mijn slechte weerstand van de stress longontsteking. Dit gevolgd door 2x blaasontsteking, nierbekkenontsteking en 2x ongelooflijk extreme keelontsteking. 5 antibioticakuren op rij en een operatie voor de keelontsteking (die ondertussen chronisch was) verder, was er niet veel meer van me over dan een hoopje ellende die bijna niet meer in staat was om te lopen.

“Dit was het moment dat ik de waarheid onder ogen moest zien: ik was uitgeput, had een burn-out en er moest nu echt wat veranderen.”

Een ontzettend zware tijd volgde. Paniekaanvallen, hyperventilatie, dagelijks nachtmerries, hartkloppingen, depressieve periodes en gewoon he-le-maal niks meer kunnen van vermoeidheid. Ook heb ik school in mijn VWO examenjaar op moeten geven en zakte mijn sociale leven naar zo’n beetje 0. Op een gegeven moment draaide ik er maar een beetje omheen wat ik had. Mensen begrepen het toch niet. Zelfs als ze het wel wilden, echt begrijpen deed niemand me. Ik voelde me diep en diep ongelukkig en dacht niet dat ik er ooit nog uit zou komen.

In deze tijd heb ik nooit echt de juiste professionele hulp gehad. Dit komt mede doordat er zeer weinig aandacht voor jongeren met een burn-out is. Ook heb ik ervaren hoe er een taboe rondom het begrip “burn-out” heerst. Mensen schamen zich ervoor en praten er niet graag over, waardoor ik moeilijk “lotgenoten” kon vinden waar ik me aan op kon trekken. (Ik moet hier wel bij zeggen: daar had ik zelf ook last van). Ik heb mijn eigen weg moeten vinden om er weer uit te komen, wat me achteraf heel veel onnodige tijd gekost heeft. Pas veel te laat heb ik een paar mensen gevonden die me hebben kunnen helpen stappen te maken. (Met mijn ouders die me wel altijd gesteund en geholpen hebben als uitzondering.)

Uiteindelijk, nu zo’n jaar verder zit ik nog steeds thuis en ben ik volledige bezig met herstellen. Ik begin mijn leven weer langzaam op de rails te krijgen. En hoewel ik nu gestopt ben met school, heb ik nog nooit zoveel geleerd als in dit jaar. Ik ben me gaan verdiepen in psychologie, voeding en bewegen en snap ondertussen als geen ander hoe belangrijk het is goed voor jezelf te zorgen. Ook heb ik mijn grenzen leren kennen (eerst het feit dát ik grenzen heb) en leerde ik mijn eigen weg te volgen en te weten waar ik voor sta.

Daarom Young Coach!

Een burn-out onder jongeren is een steeds groter probleem aan het worden, waar niet of nauwelijks aandacht aan besteed wordt. Omdat er al helemaal geen handvaten geboden worden als je het juist het hardste nodig hebt, ben ik Young Coach gestart. Op deze manier hoop ik mensen met dezelfde of vergelijkbare problemen een duwtje in de rug te kunnen bieden, te laten zien dat ze niet de enige zijn en de taboe uit de wereld te helpen.

Want juist in tijden dat je niet meer kunt, wil je graag duidelijkheid. Natuurlijk heb ik ook niet het ei van Columbus en zal je het uiteindelijk zelf moeten doen. Maar met alle ervaringen en kennis die ik opgedaan heb, kan ik op zijn minst tips geven en vertellen hoe ik er zelf uitgekomen ben. Dit met het idee dat er vast mensen zijn die daar belang bij hebben. Al kan ik er maar 1 iemand mee helpen!

Liefs,
Sharon