Dagen zie ik niemand anders dan mijn ouders. Het enige moment in de week wanneer ik andere mensen zie, is in het weekend. Iets wat ik erg lastig vind omdat ik veel waarde hecht aan sociale contacten. Iedereen heeft een overvol leven terwijl mijn leven nog steeds stilstaat. Het probleem is alleen dat sinds ik uit de maatschappij ben “gestapt”, het heel lastig is om daar geleidelijk weer in te komen. Ik weet dat ik dingen om handen nodig heb om mij weer beter te gaan voelen, maar tegelijkertijd is het heel moeilijk om iets te vinden waarmee ik niet meteen door mijn grenzen ga. Vandaag deel ik één van mijn pogingen tot re-integratie.
Re-integratie
Na lange tijd van stil staan in mijn herstel, besloot ik dat het tijd was om een nieuwe stap te maken. Ik waagde mij aan een bijbaantje. Het leek mij al een aardige tijd leuk om in de bediening te werken, dus ik ging opzoek naar iets waar ik niet al te veel hoefde te werken en zo langzaam op kon bouwen. Het idee hierachter was dat ik weer een beetje terugkwam in de maatschappij, weer om kon gaan met een paar verplichtingen, dat ik mijzelf kon laten zien dat dingen me steeds gemakkelijker afgingen én ik hopelijk ook wat contact met andere mensen te hebben. Jammer genoeg liep dat niet zoals ik hoopte …
Het werk
Na een paar keer solliciteren, werd ik aangenomen bij een ijs/koffiezaak in de buurt. Het leek me een gezellige, niet te gedwongen plek die mooi was om op te bouwen. Waar ik ook goed op had gelet, 
was dat de werktijden niet te lang waren. 5 uur per keer zou het ongeveer zijn en dan één keer per week. In de zomerperiode zou dat misschien twee keer per week zijn. Bewust had ik mijn burn-out niet genoemd, zodat ik niet meteen die stempel zou krijgen. Daarnaast ging ik erin met het idee van: “Ik kan dit en niemand zal aan mij zien dat ik een tijdje ziek ben geweest”.
Eenmaal aan het werk, verliepen de werkdagen zelf best goed. Ik vond het werk leuk om te doen en vond het fijn om weer in contact met anderen te staan. Toch liep ik al snel tegen een aantal dingen aan …
Allereerst, bleken de werkdagen namelijk toch een stuk langer te zijn. Vaak moest ik 7 tot 8 uur achter elkaar werken en dat was veel en veel te veel. Zelfs de kortere werkdagen – van 5 uur – zorgden dat ik een paar dagen moest bijkomen. Dit was uiteraard iets waar ik geen rekening mee had gehouden. Het was extra vervelend, omdat dit ervoor zorgde dat ik in het weekend nooit meer weg kon en mijn vrienden ook niet meer zag. Ondertussen werd ook het aantal werkdagen al snel opgevoerd en dat zou alleen nog maar meer worden.
Grens
Het duurde niet lang of ik kreeg ’s nachts weer paniekaanvallen en nachtmerries. Alleen al de gedachte dat ik weer moest werken was genoeg om dat te veroorzaken.
“Ik vond dit ontzettend lastig omdat ik het gevoel had dat ik mij liet kennen en het tussen mijn oren zat”
Op een dag zelf hield ik het per slot van rekening altijd vol en pas daarna stortte ik in. En ik vond het werk leuk, dus waarom kon ik het niet gewoon loslaten? Ik zal het vanzelf wel makkelijker vol kunnen houden.
Toch merkte ik dat ook dingen die juist weer wat beter gingen, weer achteruit gingen. Zo ook het studeren. Ik was gewoon zo moe, dat het er steeds minder van kwam. Dit ging niet de goede kant op …
Op een gegeven moment zag ik in dat ik een grens aan moest geven. Erg lastig omdat ik meteen aanvoelde dat deze mensen geen begrip voor mijn situatie zouden hebben. Ik vertelde de waarheid en hoopte dat er een compromis gevonden kon worden, waarbij ik wat minder hoefde te werken en de werkdagen in ieder geval wat korter zouden zijn. Maar zoals verwacht, was dat geen optie. Ik kreeg te horen dat ze me niet aangenomen hadden, als ze dit geweten hadden. Ze konden er geen rekening mee houden. Vanuit hun oogpunt gezien, begrijpelijk. Maar toch ook wel erg lastig voor mijzelf.
Les
Uiteindelijk heb ik besloten om te stoppen. Mijn doel was om weer een stapje te maken en ondertussen deed ik weer heel wat stappen achteruit. Ik was erg teleurgesteld in mijzelf. Waarom was zoiets simpels nog te veel? Is het echt teveel of maak ik mijzelf gek? Kan deze burn-out onzin nou nog steeds niet over zijn? Én waarom behandelt iedereen mij alsof ik gek ben, terwijl ik juist mijn best doe om weer in de maatschappij te komen?
Toch viel er tegelijkertijd een enorme last van me af en voelde ik dat het zo het beste was. Ik wilde een te grote stap in één keer maken, wat gewoon nog te hoog gegrepen was. Dat is dan ook meteen het lastigste van re-integratie. De wereld om ons heen gaat in zo’n razend tempo, dat je niet meetelt als je in half tempo meedoet. Na een burn-out kun je nou eenmaal niet vol gas weer meedoen aan die rat race en vaak wil je dat ook niet eens meer. Op je eigen manier en in je eigen tempo opbouwen, is een hele challenge op zich.
Toch probeer ik er met opgeheven hoofd naar te kijken. Door deze ervaring ken ik mijn grenzen en mijzelf weer wat beter en ik blijf gewoon doorzoeken naar andere manieren om weer verder te komen. Een lastig iets, maar zoals ze altijd zeggen: Twee stappen vooruit en één stap achteruit.
Lees ook:
Ik heb deze laatste weken een beetje een dip, een vriendin zei dat het een winterdip kan zijn. Maar ik vraag me af of een een burnout heb of misschien zelfs depressief ben. Wat is het verschil eigenlijk tussen al deze dingen?
Ik zou in eerste instantie uitgaan van een winterdepressie. Ik hoor veel mensen om me heen die er nu last van hebben. Je zou eventueel extra vitamine D kunnen nemen of B. Ik neem zelfs deze gedurende de winter in https://www.flinndal.nl/vitaminen/vitamine-d-tablet en ik denk dat het verschil zal uitmaken, voel je je na een paar weken nog steeds niet helemaal 100%, misschien dan toch even met iemand hierover praten?