Het is ook goed, als het niet goed gaat

Afgelopen tijd, heb ik weer wat meer terugvallen gehad. Iets wat ik lastig blijf vinden om te accepteren. Ik ben nu zo lang ziek en heb zoveel stappen gemaakt, een terugval past dan niet in het plaatje van “het perfecte herstel”. Naar de buitenwereld toe, probeerde ik dan ook niet te laten zien dat ik het nog regelmatig moeilijk heb. Hoewel ik dan eindelijk eerlijk durf te zijn over het hebben van een burn-out, ben ik nog steeds aan het faken. Ups en downs horen erbij. Waarom heerst er dan toch een taboe op het hebben van mindere periodes?

Taboe

Op het hebben van een burn-out heerst een taboe. Maar eigenlijk heerst er een taboe op het hebben van problemen in het algemeen. Als je iemand vraagt hoe het gaat, zal je nooit horen: “Ja slecht.” Dit, terwijl lang niet iedereen zich goed voelt. We zijn er allemaal zo op gebrand dat het perfect moet gaan, dat we er alles aan doen dat anderen te laten geloven. Zo ontstaat er een wereld waarin iedereen een toneelstukje aan het opvoeren is. Je hebt al snel het idee dat je de enige bent met issues, die je daarom maar probeert te verbloemen.

Gek genoeg heerst deze taboe alleen op onze mentale gesteldheid. Niemand kijkt je raar aan als je een keelontsteking hebt, maar mentale problemen daarentegen zijn onbespreekbaar.

“Je zult iemand niet snel horen zeggen, dat hij naar een psycholoog gaat”

Vandaag de dag, zou je toch wel anders verwachten?

Meer dan alleen de buitenkant

Het heeft dan ook lang geduurd, voor ikzelf inzag dat er meer is dan alleen de buitenkant. Ik geloofde dat iemand was, zoals hij zich voordeed. Daardoor, zag ik mijzelf als de enige die niet lekker in zijn vel zat en probeerde dat te verbergen door me in de rol te schikken van het “altijd vrolijke meisje”. In werkelijkheid verdween die lach zodra ik thuis kwam. Dat was het moment dat ik niet “hoefde te doen alsof”. Die Sharon kennen de mensen niet … Dat ik niet de enige was die zo zat te faken, kwam niet eens in me op.

Inmiddels, zie ik dat werkelijk iedereen een verhaal heeft en daar op zijn eigen manier mee om probeert te gaan. Eigenlijk pas sinds ik met mijn burn-out verhaal naar buiten ben getreden, kreeg ik reacties van mensen die ook open over de dingen gingen praten waar zij mee zaten. Dat was het moment dat ik dacht: “Wow, ik ben niet de enige.”

Ander perspectief

Sinds ik in ben gaan zien dat iedereen een verhaal heeft, ben ik heel anders naar mensen gaan kijken. Dat ene kattige meisje, doet dat misschien wel omdat ze super onzeker is. En die “stoere jongen”, probeert ook alleen maar om te gaan met de scheiding van zijn ouders.
Mijn eigen verhaal is er maar één van al die verhalen. Het is echt niet erg als het minder goed gaat en ik hoef me er al helemaal niet voor te schamen, want iedereen maakt wat door. Naast het feit dat dit mij kracht geeft als ik mijzelf slecht voel, helpt het mij ook in de mildheid naar anderen toe.

Het maakt niet uit

Zonder problemen zou je ook niet kunnen ervaren hoe het is als het wel goed gaat. Het hoort er nou eenmaal erbij. Het is niet zo dat je altijd maar tegen iedereen hoeft te vertellen wat je doormaakt, maar je hoeft jezelf ook zeker niet voor de gek te houden.

Toen iemand mij laatst vroeg hoe het met me ging, betrapte ik mijzelf erop dat ik automatisch antwoordde met: “Ja goed!” Dat ik in werkelijkheid alweer een tijdje een terugval had, vertelde ik er niet bij. Daarna dacht ik bij mezelf: “Wat stom eigenlijk dat ik niet gewoon eerlijk ben.”

Er is geen enkele reden om me te schamen voor het feit dat het niet altijd verloopt zoals ik wil. En dat geldt ook voor jou!

Lees ook:

• Wat de buitenwereld niet ziet – burn-out en onbegrip
• Grenzen obsessie – Als ik maar niet te ver ga
• Yes ik heb een burn-out! Wat een burn-out me gebracht heeft