Té graag willen herstellen (mijn ervaring)

Té graag willen herstellen en daarin doordraven. Kan dat? Ondanks dat ik nu twee jaar burn-out ben, is dat iets wat ik mezelf nog nooit afgevraagd had. Tot nu…

In het interview met Sophie Hilbrand, vroeg Sophie mij naar de manieren hoe ik aan mijn herstel werk. Hierbij vertelde ik (trots) hoe sporten mij kan helpen en dat ik zo goed mogelijk voor mezelf probeer te zorgen, wat betreft voeding. Kritisch vroeg zij mij: “Maar heb je je perfectionisme niet daarin verplaatst?” Nou die kwam als een bom binnen… Want ondanks dat ik er nog nooit over nagedacht had, wist ik meteen dat ze gelijk had.

Sporten als voorbeeld

Een voorbeeldje: sporten helpt mij enorm. Ook als ik me minder goed voel, voel ik me altijd beter als ik bewogen heb. Natuurlijk is de mate van intensiteit die goed voor me is, wel verschillend. Voel ik me minder goed, dan heb ik baat bij een wandeling, maar moet ik niet als een gek gaan zwemmen. Dat is iets wat ik van mezelf weet, maar toch luister ik daar vaak niet naar.

Ik begon heel goed: bewegen zonder doelen, alleen om me beter te voelen. Maar toen ik me weer wat beter ging voelen, vergat ik dat meteen. Mijn grenzen werden driedubbel verlegd. Niks mis met grenzen verleggen, maar wel op de manier dat ik dat weer ging doen. Ik begon weer fitnessprogramma’s te volgen en ongeacht hoe ik me voelde: ik moest en zal dat 3x per week doen. Daarnaast ook sowieso 1x per week zwemmen en het liefst ook nog een dag hardlopen.

“Doei sporten om mij beter te voelen en hallo dwangmatige Sharon die doordraait”

Dit schrijvende, vind ik het best erg dat ik dat zelf helemaal niet door heb gehad. Sterker nog: ik kon mijzelf heel goed wijsmaken dat ik “hartstikke goed bezig was”. Want ik was toch bezig om weer fitter te worden? En de ongelofelijke spierpijn die ik elke keer had, was toch alleen maar een teken dat het vooruit ging?

Houvast

Dit voorbeeld laat zien hoe het dwangmatig bezig zijn met mijn herstel, me alleen maar afremde. Alles wat ik deed probeerde ik te plannen en regelen om het maar “zo goed mogelijk te doen”, zonder er bij stil te staan wat mijn lichaam écht wilde. Ik probeerde krampachtig een houvast te vinden, dat het alleen maar slechter maakte.

Ondertussen ben ik me hier van bewust. Telkens betrap ik mijzelf er weer op, geneigd te zijn terug te vallen in mijn veilige oude patroon. Want dat is uiteindelijk wat het is.
Ik heb geaccepteerd dat ik het niet allemaal alleen kan en dat daar niks mis mee is. Het blijft lastig om eerlijk naar jezelf te kijken. Daarom heb ik weer hulp gezocht en ik merk dat dat mij ontzettend sterkt.

Echt luisteren

Ik probeer nu echt te luisteren naar mijn lichaam en dat vooral ook te accepteren. Het is niet erg als het niet gaat zoals ik in mijn hoofd had. De signalen van mijn lichaam herken ik ondertussen als geen ander, maar ik ben ook een ster in het negeren daarvan. Ik had een eyeopener nodig om in te zien, dat ik mijzelf voor de gek aan het houden was.

Soms is het nodig om even stil te staan bij waar je mee bezig bent en je af te vragen hoe je je nou echt voelt. Doe je dit voor jezelf of val je weer terug in je oude patroon? Het is wonderbaarlijk hoe we excuses voor onszelf kunnen verzinnen. Daarom raad ik je aan het niet altijd alleen te willen doen. Het is niet erg om af en toe iemand anders nodig te hebben om weer een stap te maken.
We willen allemaal niks liever dan zo snel mogelijk herstellen, maar soms moet je dat loslaten om vooruit te komen.

Herken jij je hier ook in? Dan hoop ik dat je -door je dit te realiseren- een volgende stap kan zetten om dichter bij jezelf te komen.

Lees ook:

• Mijn verhaal
• Naar BLØF met een burn-out
• Yes ik heb een burn-out! – Wat een burn-out me gebracht heeft