Kijkend naar de header foto van dit artikel, verschijnt er meteen een glimlach op mijn gezicht. Ik voelde me die avond op en top Sharon. Zo oprecht mezelf op een manier dat ik een paar jaar geleden niet had kunnen bedenken.
Langzaam maar zeker kom ik dichterbij de “echte Sharon” en dat is ook te zien aan de mensen waar ik mee omga. In het afgelopen jaar zijn de mensen om me heen ontzettend veranderd en ben ik in gaan zien wat voor soort vrienden ik nodig heb. Vandaag zal ik daar verder op ingaan.
Geen juiste fit
Lange tijd ben ik omgegaan met mensen die achteraf gezien, niet goed bij me paste. Zoals jullie ondertussen waarschijnlijk wel weten, ben ik iemand die snel in de stress raakt en bezwijkt onder prestatiedruk. Dat is iets waar ik voor mezelf aan werk. Ondertussen heb ik ingezien hoe ook de mensen in mijn omgeving me daar heel erg in kunnen steunen of juist tegenwerken.
In de jaren dat mijn burn-out is ontstaan en in het eerste jaar van mijn burn-out, ging ik vooral om met mensen die eigenlijk hetzelfde zijn als hoe ik was. Presteren speelt een grote rol. De ene had nog grotere plannen dan de ander. Ik herinner me nog de momenten voor een toets op school waarbij iedereen elkaar op zat te stoken: “Ja het is wel veel hè? Super lastig! Ik denk niet dat dit goed komt hoor… “ Natuurlijk zijn er genoeg mensen die hiervan zullen denken: “Ach laat maar lekker lullen, ik weet zelf wel dat het goedkomt.” Maar ik hoorde bij de mensen die zich daardoor liet opjagen.
Hoe ik zelf veranderde
Gedurende mijn burn-out ben ik ontzettend veranderd en langzaam maar zeker begon ik te merken, dat mijn vrienden een negatieve invloed op me hadden. Ook merkte ik dat ik onzekerder werd over de weg die ik ingeslagen was. Door mijn burn-out was ik gedwongen te stoppen in mijn eindexamen klas en had ik voor mezelf besloten daarna verder te gaan op het hbo. Ik merkte dat de mensen waar ik mee omging dit maar raar vonden en op me neerkeken. Je telde pas mee als je naar de universiteit ging. Ze spraken dit niet direct uit, maar het spatte er vanaf.
Terwijl ik aan het werken was aan mezelf en langzaam maar zeker in begon te zien wat er echt toe doet in het leven, kreeg ik constant verhalen te horen over presteren, druk, stress en wat iedereen wel niet allemaal kon. Begrijp me niet verkeerd, want deze mensen hadden het beste met me voor.
“Maar op een gegeven moment merkte ik aan mezelf dat deze vriendschappen me meer energie kostten dan opleverden”
Toch wist ik op dat moment nog niet echt dat het ook anders kon. Totdat ik nieuwe mensen ontmoette …
Nieuwe oude vrienden
Gek genoeg ging het om mensen waar ik op de basisschool ook vrienden mee was, maar die ik daarna een aantal jaar uit het oog verloor.
Er was een feest in de buurt en mijn ouders –die ook wel inzagen dat ik mij niet fijn voelde in mijn sociale omgeving– stonden erop dat ik heenging. Nou, ik kan je vertellen: ik was zenuwachtig als ik weet niet wat. Als mijn broertje me niet zo’n beetje meegesleurd had, was ik absoluut niet gegaan. Toch had ik de avond van mijn leven. Dat was het eerste moment in jaren waarin ik me weer echt even Sharon voelde. Ik herinner me nog dat ik de dag daarna huilend aan de keukentafel zat. Deze keer van blijdschap: de stralende Sharon bestaat nog!
Van het één kwam het ander en ondertussen ben ik weer volledig opgenomen in deze groep van oude schoolvriendinnen en vrienden. In tegenstelling tot de mensen waar ik lange tijd mee omging, speelt presteren hier absoluut geen rol. Iedereen is zo lekker zichzelf. Ikzelf ben zo gek als een deur en ga het liefst volledig los. Vroeger hadden mijn vrienden me raar aangekeken, maar nu doet iedereen gewoon mee. Na een gezellige avond leef ik nog een paar dagen na op de positieve energie die ik er van krijg.
Het is niet zo dat deze mensen minder goed of beter zijn dan de mensen waar ik mee omging, maar ze zijn wel beter voor mij en mijn herstel.
Een stapje dichter bij mij
Ondertussen probeer ik me heel bewust te zijn van wat voor energie mensen mij geven. Voel ik me beter of slechter als ik met iemand omga? En waar komt dat door? Het is logisch dat je niet iedereen kunt uitkiezen waar je mee omgaat. Toch kan 
je wel degelijk mensen opzoeken die bij je passen. Zo weet ik ondertussen van mezelf, dat ik juist mensen nodig hebben die relaxt zijn en me daarmee onbewust ook rustig houden. Mensen die daarentegen snel in de stress raken en waar presteren een te grote rol speelt, halen die kant in mij ook weer sneller naar boven. Juist wat ik niet moet hebben!
Het feit dat ik me hier nu bewust van ben, is voor mij een teken dat ik langzaam maar zeker steeds beter naar mijn hart kan luisteren.
Lees ook:
0 Comments